سخن آغازین در سال نود و هفت
تولید توت فرنگی در گلخانه فعلا سود آور هست ولی با بالا رفتن شمار تولید کننده گان توت فرنگی ،و همچنین افزایش مهارت تولید گلخانه داران در نتیجه یادگیری های و تجارب روزانه به سهولت ارتباطات به لطف شبکه های اجتمایی و یا بهره بردن از تجارب و یا مشاوره دیگر گلخانه دارن منجر به افزازایش تولید و به زودی شاهد و افزایش عرضه در طول سال خواهیم شد.
بدیهی است که ظرفیت بازار و تقاضا به همان سرعت رشد نخواهد کرد . به این شرایط تولید توت فرنگی در فضای باز در طول سال (به لطف چهار فصل بودن آب و هوای کشور) را هم باید اضافه کرد نتیجه افزایش عرضه یه چیز بیشتر نخواهد بود.
“ارزان شدن بهای فروش”. اگرچه خبر خوبی برای مصرف کننده خواهد بود و خیلی هم خوب هست .
و از طرفی برای حجره دارن و دلالان فضای مناسبی جهت نخریدین و ناز کردن و بطور “عامیانه تور سر مال زدن” که اصلا خوب نیست ،به وجود می اورد . به این شرایط افزایش سر سام اور هزینه های تولید در نتیجه تورم و شرایط دیگر را هم باید اضافه کرد که منجر به افزایش بهای تمام شده به ازا هر کیلو گرم خواهد شد پس با این شرایط چشم انداز خوب نخواهد بود پس:
چه باید کرد؟ چه کسانی دوام خواهند اورد؟ راهکار عملی چیست؟
مهم ترین راهکار :
۱-افزایش محصول در واحد سطح
۲-کاهش قیمت تمام شده در نتیجه افزایش عملکرد در واحد سطح
۳-کاهش قیمت تمام شده در نتیجه کاهش هزینه های جاری
۴-تولید توت فرنگی که از نظر کیفیت قابل عرضه برای بازار خارجی را داشته باشد
۵- تولید محصول توت فرنگی به معنای واقعی خارج از فصل
۶-توجه به تولید محصول توت فرنگی با حداقل مصرف اب به ازا هر کیلو گرم
همکاران و دوستان عزیز در کوتاه مدت شاید زیاد محسوس نباشد ولی اگر به فکر نباشیم در بلند مدت و حتی میان مدت در تنگنا قرار خواهیم گرفت و به تبع ما عرضه کنندگان نهادها نیز کاهش فروش خواهند داشت . مطلب را اینگونه به پایان می برم که چاره ای جز پایین آوردن قیمت تمام شده و تولید مطابق استاندار جهانی نداریم. اگر همدلی باشد و اگر اراده باشد حتما راهی وجود دارد.
(بیگلری )